Powidła śliwkowe

Powidła śliwkowe kojarzą mi się z dzieciństwem. Nie pamiętam konkretnych obrazów, ale pamiętam smaki i zapachy. Moje dzieciństwo kojarzy mi się głównie z lasem, łąkami, jeziorami... Do dziś pamiętam, jak z rodzicami chodziłam na grzyby. Jak szukaliśmy drogi do auta po wielu godzinach leśnych wędrówek. I smak jagód zrywanych prosto z krzaka, a wieczorem na kolację robiło się racuchy z leśnymi owocami - jagodami, jeżynami i malinami, lekko posypane cukrem pudrem.

 

Dziś także lubię lasy i mam nadzieję, że za lat 20, gdy będę wspominać swoją młodość tak samo o niej pomyślę, jak o moim dzieciństwie. Mam nadzieję, że moje wspomnienia również będą związane z lasami, jeziorami, pieszymi wycieczkami po łąkach, smakiem herbaty z sokiem malinowym i miodem z mazurskiej pasieki, książką na tarasie gdzieś, gdzie można delektować się ciszą i szumem drzew.

 

Pamiętam też powidła śliwkowe... Bardzo je lubiłam ze świeżym chlebem i sporą ilością masła. ten smak pozostał mi do dziś. Z taką tylko różnicą, że dziś powidła robię sama. W tym roku udało mi się zrobić je po raz pierwszy i nieskromnie przyznam, że debiut był całkiem udany ;)

 

Składniki:

 

• 2 kg dojrzałych śliwek węgierek
• 1/2 cytryny
• 1 opakowanie cukru żelującego
• 1/2 kg cukru
• szczypta cynamonu

Wbrew pozorom powidła są dość proste do zrobienia. Śliwki należy umyć i rozkroić na pół, a potem wyciągnąć pestki. Następnie należy je wrzucić do teflonowego garnka i podlać lekko wodą. Ciągle mieszając dodajemy 1/2 kg cukru oraz 1 opakowanie cukru żelującego (1 opakowanie cukru żelującego = 1 kg cukru zwykłego). Pozostawić na małym ogniu do zagotowania. Powidła należy dusić pod przykryciem ok 2,5 godziny. W międzyczasie dodajemy sok z połowy cytryny, aby zachować ładny kolor powideł i nadać im lekko kwaskowy posmak. Po ok. 2,5 godzinach wkładamy powidła do słoików, posypujemy szczyptą cynamonu i gorące odwracamy do góry dnem. Po wystygnięciu chowamy je w chłodne i ciemne miejsce, gdzie będą czekały na swoją okazję.

 

Smacznego!